Minder eenzaam door een ander te helpen
Een aantal jaar geleden kwam ik door een gebroken schouder opeens voor langere tijd thuis te zitten. Dit was een moeilijke periode; ik voelde me eenzaam en verdrietig dat dit mij was overkomen. Ik was ineens afhankelijk van anderen en de wereld ging door zonder mij.
Ik las toen in de VAR dat er in mijn dorp vrijwilligers werden gezocht om vluchtelingen te helpen inburgeren. Naast dat dit mijn eigen problemen in perspectief plaatste, was dit voor mij een mogelijkheid om de deur weer uit te gaan. Ik vond het prettig dat ik zelf mijn tijden kon bepalen en kon rusten als ik dat nodig had. Door weer voorzichtig kleine stukken te fietsen kon ik mijn zelfvertrouwen opbouwen.
Via Welzijn Stichtse Vecht kwam ik in contact met een Syrische familie met 5 kinderen. De eerste keer was dat spannend, maar met behulp van een tolk verliep de kennismaking goed. Ik merkte dat het gezin erg dankbaar was voor mijn aanwezigheid en de hulp.
Er moest een hoop geregeld worden, dus we konden direct aan de slag. We bekeken samen scholen en ontmoetten oppassers omdat de ouders zelf naar de taalschool moesten. Ook kochten we fietsen en bezochten we de tandarts en huisarts.
Na het regelwerk was er ook altijd even tijd voor koffie of thee bij hen thuis. Bij Syriërs staat gastvrijheid hoog in het vaandel en regelmatig kreeg ik eten mee naar huis. Ik ontdekte dat als je elkaar echt leert kennen en door cultuurverschillen heen kunt kijken, we dezelfde normen en waarden delen. Zoals zorgen voor elkaar in tijden dat het tegenzit, kunnen lachen en genieten van de opvoeding van de kinderen. En je best doen voor elkaar!
Door samen bezig te zijn hielpen zij mij te herstellen en mijn eenzaamheid te doen vergeten.
Natuurlijk voelt het gezin zich soms eenzaam in Nederland; zij missen hun familie en thuisland enorm. Intussen gaat het heel goed met hen; de oudste heeft het eerste jaar van zijn opleiding én rijbewijs behaald. Alle kinderen hebben zwemdiploma’s, fietsen naar school en hebben daar vriendjes gemaakt.
Voor de moeder is het nog het moeilijkst om zonder familie te zijn. Maar af en toe kom ik langs en gaan we wandelen of samen boodschappen doen. En zo is zij ook een beetje minder eenzaam.
Column geschreven door Marlies Vehmeijer – Vrijwilliger bij Welzijn Stichtse Vecht
Herken je iets in wat Marlies schrijft en wil je daar over praten? Voel je welkom, voel je vrij om het te laten weten via info@samentegeneenzaamheidsv.nl
Reactie plaatsen
Reacties