“Zijn jullie nou helemaal van de pot gerukt!?”
Dit roept mijn ernstig zieke man vanuit zijn sterfbed tegen ons. We zitten met familie en vrienden aan zijn bed en we proosten op het leven zoals hij dat zelf ook altijd graag deed.
De kanker is inmiddels door zijn hele lichaam verspreid en heeft ook zijn hersenen aangetast. Hij is zichzelf niet meer. Samen zorgen we voor hem, geen artsen of ziekenhuizen meer. Slechts een dosis morfine waar je een kudde olifanten mee kunt omleggen. Hij blijft vechten. Het is allemaal heel plastisch en heftig maar ik wil zelf voor hem zorgen.
“Jullie gaan je hier een beetje zitten te besjuttelen en ik lig hier verdomme maar!” Met het laatste restje eigenwijsheid grist hij een biertje uit iemand zijn handen en drinkt hem genoegzaam leeg. We liggen dubbel. Enkele dagen later is hij helaas veel te vroeg gestorven. Besjuttelen is nu voor ons een nieuw werkwoord.
Nog geen jaar later zit ik aan het ziekbed van mijn vader in het ziekenhuis. Het gaat moeizaam en de druk op mijn lieve moeder is groot. Het mantelzorgen wordt ons opgelegd door de situaties waarin we ongewild terecht komen. Zal de nachtmerrie die ik heb over het alleen achterblijven nu ook voor mijn moeder realiteit worden? Al die dingen spoken elke dag door mijn hoofd. Ja mijn vader is er nog, maar het zal voor mijn ouders nooit meer hetzelfde zijn. Hij zal hulpbehoevend blijven en mijn moeder zal blind haar zorgtaak als partner blijven doen. Haar eigen belang raakt achterop en een soort van eenzaamheid maakt zich meester van haar eigen ik.
In mijn werk ben ik óók mantelzorger. De strijd tegen eenzaamheid bij ouderen die voor de keuze komen te staan om, zoals ze zelf zeggen, weggestopt te worden voer ik elke dag. Mijn stichting plaatst 24/7 een “mantelzorger” in huis. Zo kan iemand langer zelfstandig thuis wonen; want dat is wat onze overheid wil en het wordt ook nog eens vergoed. Van eenzaamheid is dan geen sprake meer. Je vraagt je af waarom niet iedereen dit doet. Ik daag een ieder hierbij uit om binnen je familie en vriendenkring de volgende vraag eens te gaan bespreken met elkaar:
“Neem jij een vreemde bij je in huis die voor je zorgt, zodat je thuis kunt blijven wonen en niet naar een verzorgingshuis hoeft?”
Deze column is geschreven door Petra Willemse, Mantelzorger, moeder en Directeur Stichting de Zorghulp (www.stichtingdezorghulp.nl) Projectleider Vergunninghouders bij Welzijn Stichtse Vecht.
Wil je reageren of wil je zelf ook een keer een column schrijven? Graag!Aanmelden kan door een mail te sturen naar: info@samentegeneenzaamheidsv.nl
Reactie plaatsen
Reacties