Wat vooral bij mij binnenkomt zijn de verhalen van de mensen achter deze cijfers.

Zo is daar de vrouw die met enige regelmaat de gemeente belt omdat ze wéét dat daar altijd wordt opgenomen. Of de vrijwilliger van de Luisterlijn die mij vertelde dat ze luistert naar mensen die verlegen zitten om een praatje. Dan helpt ze in zo’n gesprek om de juiste woorden te vinden om angst, pesten of eenzaamheid te beschrijven. Soms lukt het haar ook nog om oplossingen mee te geven. Ik moet ook denken aan iemand die alleen zit met deze feestdagen. En zelf niet durft te vragen om ergens bij aan te sluiten. Omdat hij of zij zich bezwaard voelt: ‘Jullie hebben al zo’n druk gezin!’. Of omdat hij zich schaamt: ‘Straks denken ze nog dat ik zielig ben…’.

Soms is het heel lastig om ergens aansluiting te vinden. Mensen die eenzaam zijn hebben dat gevoel van schaamte of bezwaard zijn nog sterker. Helemaal nu we in een strenge lockdown zitten en het aantal gasten beperkt is, wil je een ander niet tot last zijn. Zelfstandig zijn. Niet zielig zijn. Of opdringerig overkomen.

Ik realiseer me dat het mij goed doet om m’n verhaal te vertellen maar óók om te luisteren naar dat van een ander. Het maakt dat ik mij verbonden voel met de mensen om mij heen. Ik gun het daarom iedereen om een luisterend oor voor iemand anders te kunnen zijn. Een klein gebaar te maken. En daarin mag je best een klein beetje opdringerig zijn. Dus niet: ‘Je weet me te vinden hè?’ Maak je uitnodiging concreet: ‘Zullen we anders vanmiddag samen een rondje lopen door de wijk? Dan hoor ik onderweg graag je verhaal!’

Dit was de vierde en laatste column van dit jaar uit naam van Samen tegen Eenzaamheid Stichtse Vecht. Deze column is geschreven door wethouder Hetty Veneklaas.
In 2021 komen we weer met nieuwe columns. Help ons mee het taboe op eenzaamheid te doorbreken door ook een column te schrijven. Aanmelden kan door een mail te sturen naar: info@samentegeneenzaamheidsv.nl